Monday 22 July 2013
Nasıl Delirdim?
Beyaz... Her şey beyaz burada. Ama umut veren, önünü
aydınlatan türden değil. Tozlu bir boşluğun içinde ruhunu yakan, kavuran, kör
eden türden beyaz... Yalnız aynı zamanda, ama bir o kadar da kalabalık. Sessiz
ama birini sağır edecek kadar gürültü var burada.
Saçmalıyorum belki yine ama yazmalıyım. Konuşmaya başlamak için her nefes alışımda boğazımda düğümlenen sonra kendini sessizliğe bırakan sözcükleri ancak mürekkep yardımıyla akıtabiliyorum içimden... En sonunda yine düşüncelerine esir olmuş, durmayan, susmayan bir zihnin barındırdığı sessiz fırtınalarda boğuluyorum. Bekliyorum bir avuç umudu, bedenim titrerken içindeki boşluğun soğukluğundan. Artık kollarım yaralarla dolu, çarpmaktan kendi ördüğüm duvarlara...
'Nasılsın?' diye sorarız hep birbirimize ama cevap genelde aynıdır; 'İyiyim, sen?' Gerçek cevabını da merak etmeyiz, sormak için sorulan sorulardandır zaten bu. Belki de korkuyoruz gerçek hislerimizin farkına varmaya, onun için günlük hayatımızı bunun gibi kalıplarla yaşıyoruz ya da tamamen yabancılaşmışız birbirimize, benliğimizi sosyal statülere feda etmişiz çoktan. Bu soruları da sadece kibarlık adına yaşatıyoruz... Ya sen? Şimdi soruyorum sana gerçekten 'nasılsın?' Ben iyi değilim ama çoktan delirdim zaten...
Ruhuna ağır yükler asıldı mı? Ya da ayrıldı mı parçalara her çığlığında? Kendine görünmez oldun mu? Bulmaya çalışırken kayboldun mu yollarında? Her gülümsemen çürüdü mü dudaklarında? Her nefesin ölümüne daha yakın. İşte ben böyle delirdim. Evet, kabul ediyorum delinin tekiyim! 'Normal' ne ki? Genel geçer bir tanımı var mı?
Belki sen de yürüdün kendi ıssız kaldırımlarında, sözleri anlayışlı, gözleri kahkahalar atan bedenlerin yanında...
Sen de tattın acının yakarken güven veren serinliğini. Sende umutsuzca koştun beyazın boşluğunda. Sende ölüp ölüp dirildin her gece...
Ama artık geçti. Şimdi uyanma zamanı, en kötü kâbuslarından. Yumruğunu aç ve bak kendi ellerine, ne görüyorsun? Daha dikkatli bak çünkü gördüğün her parmak izi, her çizgi umudun yollarının hala yaşadığının bir kanıtı. Görmüyor musun?
Saçmalıyorum belki yine ama yazmalıyım. Konuşmaya başlamak için her nefes alışımda boğazımda düğümlenen sonra kendini sessizliğe bırakan sözcükleri ancak mürekkep yardımıyla akıtabiliyorum içimden... En sonunda yine düşüncelerine esir olmuş, durmayan, susmayan bir zihnin barındırdığı sessiz fırtınalarda boğuluyorum. Bekliyorum bir avuç umudu, bedenim titrerken içindeki boşluğun soğukluğundan. Artık kollarım yaralarla dolu, çarpmaktan kendi ördüğüm duvarlara...
'Nasılsın?' diye sorarız hep birbirimize ama cevap genelde aynıdır; 'İyiyim, sen?' Gerçek cevabını da merak etmeyiz, sormak için sorulan sorulardandır zaten bu. Belki de korkuyoruz gerçek hislerimizin farkına varmaya, onun için günlük hayatımızı bunun gibi kalıplarla yaşıyoruz ya da tamamen yabancılaşmışız birbirimize, benliğimizi sosyal statülere feda etmişiz çoktan. Bu soruları da sadece kibarlık adına yaşatıyoruz... Ya sen? Şimdi soruyorum sana gerçekten 'nasılsın?' Ben iyi değilim ama çoktan delirdim zaten...
Ruhuna ağır yükler asıldı mı? Ya da ayrıldı mı parçalara her çığlığında? Kendine görünmez oldun mu? Bulmaya çalışırken kayboldun mu yollarında? Her gülümsemen çürüdü mü dudaklarında? Her nefesin ölümüne daha yakın. İşte ben böyle delirdim. Evet, kabul ediyorum delinin tekiyim! 'Normal' ne ki? Genel geçer bir tanımı var mı?
Belki sen de yürüdün kendi ıssız kaldırımlarında, sözleri anlayışlı, gözleri kahkahalar atan bedenlerin yanında...
Sen de tattın acının yakarken güven veren serinliğini. Sende umutsuzca koştun beyazın boşluğunda. Sende ölüp ölüp dirildin her gece...
Ama artık geçti. Şimdi uyanma zamanı, en kötü kâbuslarından. Yumruğunu aç ve bak kendi ellerine, ne görüyorsun? Daha dikkatli bak çünkü gördüğün her parmak izi, her çizgi umudun yollarının hala yaşadığının bir kanıtı. Görmüyor musun?
Friday 12 July 2013
Subscribe to:
Posts (Atom)