Beyaz... Her şey beyaz burada. Ama umut veren, önünü
aydınlatan türden değil. Tozlu bir boşluğun içinde ruhunu yakan, kavuran, kör
eden türden beyaz... Yalnız aynı zamanda, ama bir o kadar da kalabalık. Sessiz
ama birini sağır edecek kadar gürültü var burada.
Saçmalıyorum belki yine ama yazmalıyım. Konuşmaya başlamak için her nefes alışımda boğazımda düğümlenen sonra kendini sessizliğe bırakan sözcükleri ancak mürekkep yardımıyla akıtabiliyorum içimden... En sonunda yine düşüncelerine esir olmuş, durmayan, susmayan bir zihnin barındırdığı sessiz fırtınalarda boğuluyorum. Bekliyorum bir avuç umudu, bedenim titrerken içindeki boşluğun soğukluğundan. Artık kollarım yaralarla dolu, çarpmaktan kendi ördüğüm duvarlara...
'Nasılsın?' diye sorarız hep birbirimize ama cevap genelde aynıdır; 'İyiyim, sen?' Gerçek cevabını da merak etmeyiz, sormak için sorulan sorulardandır zaten bu. Belki de korkuyoruz gerçek hislerimizin farkına varmaya, onun için günlük hayatımızı bunun gibi kalıplarla yaşıyoruz ya da tamamen yabancılaşmışız birbirimize, benliğimizi sosyal statülere feda etmişiz çoktan. Bu soruları da sadece kibarlık adına yaşatıyoruz... Ya sen? Şimdi soruyorum sana gerçekten 'nasılsın?' Ben iyi değilim ama çoktan delirdim zaten...
Ruhuna ağır yükler asıldı mı? Ya da ayrıldı mı parçalara her çığlığında? Kendine görünmez oldun mu? Bulmaya çalışırken kayboldun mu yollarında? Her gülümsemen çürüdü mü dudaklarında? Her nefesin ölümüne daha yakın. İşte ben böyle delirdim. Evet, kabul ediyorum delinin tekiyim! 'Normal' ne ki? Genel geçer bir tanımı var mı?
Belki sen de yürüdün kendi ıssız kaldırımlarında, sözleri anlayışlı, gözleri kahkahalar atan bedenlerin yanında...
Sen de tattın acının yakarken güven veren serinliğini. Sende umutsuzca koştun beyazın boşluğunda. Sende ölüp ölüp dirildin her gece...
Ama artık geçti. Şimdi uyanma zamanı, en kötü kâbuslarından. Yumruğunu aç ve bak kendi ellerine, ne görüyorsun? Daha dikkatli bak çünkü gördüğün her parmak izi, her çizgi umudun yollarının hala yaşadığının bir kanıtı. Görmüyor musun?
Saçmalıyorum belki yine ama yazmalıyım. Konuşmaya başlamak için her nefes alışımda boğazımda düğümlenen sonra kendini sessizliğe bırakan sözcükleri ancak mürekkep yardımıyla akıtabiliyorum içimden... En sonunda yine düşüncelerine esir olmuş, durmayan, susmayan bir zihnin barındırdığı sessiz fırtınalarda boğuluyorum. Bekliyorum bir avuç umudu, bedenim titrerken içindeki boşluğun soğukluğundan. Artık kollarım yaralarla dolu, çarpmaktan kendi ördüğüm duvarlara...
'Nasılsın?' diye sorarız hep birbirimize ama cevap genelde aynıdır; 'İyiyim, sen?' Gerçek cevabını da merak etmeyiz, sormak için sorulan sorulardandır zaten bu. Belki de korkuyoruz gerçek hislerimizin farkına varmaya, onun için günlük hayatımızı bunun gibi kalıplarla yaşıyoruz ya da tamamen yabancılaşmışız birbirimize, benliğimizi sosyal statülere feda etmişiz çoktan. Bu soruları da sadece kibarlık adına yaşatıyoruz... Ya sen? Şimdi soruyorum sana gerçekten 'nasılsın?' Ben iyi değilim ama çoktan delirdim zaten...
Ruhuna ağır yükler asıldı mı? Ya da ayrıldı mı parçalara her çığlığında? Kendine görünmez oldun mu? Bulmaya çalışırken kayboldun mu yollarında? Her gülümsemen çürüdü mü dudaklarında? Her nefesin ölümüne daha yakın. İşte ben böyle delirdim. Evet, kabul ediyorum delinin tekiyim! 'Normal' ne ki? Genel geçer bir tanımı var mı?
Belki sen de yürüdün kendi ıssız kaldırımlarında, sözleri anlayışlı, gözleri kahkahalar atan bedenlerin yanında...
Sen de tattın acının yakarken güven veren serinliğini. Sende umutsuzca koştun beyazın boşluğunda. Sende ölüp ölüp dirildin her gece...
Ama artık geçti. Şimdi uyanma zamanı, en kötü kâbuslarından. Yumruğunu aç ve bak kendi ellerine, ne görüyorsun? Daha dikkatli bak çünkü gördüğün her parmak izi, her çizgi umudun yollarının hala yaşadığının bir kanıtı. Görmüyor musun?
Yüreğinize sağlık! Çok çok güzel bir yazı olmuş. Özellikle "Yalnız aynı zamanda, ama bir o kadar da kalabalık.Sessiz ama birini sağır edecek kadar gürültü var burada." kısmı ne kadar çok şey anlatmak istiyor aslında, değil mi?
ReplyDeleteFakat, bu konuda sanırım takıntılı olduğum için dile getirmek istedim: bağlaç olan "de/da"lar öyle zannediyorum ki bazı yerlerde gözünüzden kaçmış.
Yazılarınızın devamını bekliyorum.
Teşekkür ederim :) Evet o kısmın benim için çok anlamı var,bu anlamı fark edebilen insanların olması çok güzel.
DeleteKeşke bende dil bilgisi konusunda takıntılı olsam,hep yanlışlarım oluyor bu konuda.Bunu da fark ettiğiniz için teşekkür ederim :)
Bence o anlamı fark etmemek zor :)
ReplyDeleteBu arada yazılarınız, o dil bilgisi hatalarını gölgede bırakacak kadar güzel. Umarım ileride kitabınız çıkar da (veya belki de vardır), o hataların telafisiyle siz değil editörünüz ilgilenir ;)
Fark edemeyen ya da etmek istemeyen insan o kadar çok ki...
DeleteYazılarımı beğenmenize gerçekten çok sevindim :) Ama bir kitaba layık olacak kadar güzel olduklarını sanmıyorum.Zamanla geliştirebilirim inşallah.Şimdilik bir psiko(pat)log olma yolunda ilerliyoruz :D
Hello Broken,
ReplyDeleteI'll take a stab here, regarding a question you pose, "What is normal?"
Normal is seeing life realistically, neither catastrophizing nor romanticizing it. It is seeing life for what it is and then, calmly---by responding, not reacting---deciding what steps we need to take to deal with the challenges it poses.
Also, we enjoy a normal life by connecting---or creating, if we don't have one---with a community that includes healthy,supportive others who love as as we are, not what we appear to be. Our community has the psychological and emotional distance enabling us to discover our blind spots, the rationalizations that prevent a clear, more honest perspective that at the same time is not harsh or condemning.
Thank you, for your passionate poetry.
Hi Pablo,
DeleteYou're right, having a realistic approach towards life and responding calmly to its hardships is one of the ingredients of a healthy life, along with balance.Is there a definition for 'normal'? I still question that,but there is a line between healthy and unhealthy.
I also agree that we need to connect with others in order to be an individual.I realise this now that I have actually found people that I connect with.Although it was hard,I can see what I lacked before finding that connection.
Thank you for your comment :)